MYŚL DNIA

Nie znajduję przyjemności w pokarmie zniszczalnym ani w rozkoszach tego życia. Pragnę Chleba Bożego, którym jest Ciało Jezusa Chrystusa z rodu Dawida. A jako napoju pragnę Krwi Jego, która jest miłością niezniszczalną. Św. Ignacy z Antiochii
Readmore

Słowo Życia

Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę.
Bóg nie daje nam wiary po to, abyśmy w swej bierności zasłaniali się twierdzeniem, że wszystko zależy od Niego, a my nic nie możemy. Nie powinniśmy się także chlubić z powodu swoich dobrych uczynków, jak gdyby wszystko było naszą zasługą.

Czytaj więcej  

Kalendarz

marzec 2024
N P W Ś C Pt S
1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31

Słowo Życia - maj 2018

Duch%20wity%202.jpg

 

 Mając życie od Ducha, 

do Ducha się też stosujmy

(Ga 5,25)

 

Paweł poucza tych, którzy już otrzymali nowe życie w Duchu przez chrzest, aby według Ducha postępowali

(w. 16. 25). To On kieruje krokami człowieka, jest światłem i mocą na drodze życia.

Skoro tak - rodzi się pytanie - po co taka szczególna zachęta jak ta Pawłowa? Przecież człowiek „kocha, aby kochać”! Tyle, że temu pragnieniu, które Bóg umieścił w sercu człowieka, przeciwstawia się siła, którą Paweł nazywa biblijnie „ciałem”. To określenie wskazuje na słabość, niewystarczalność stworzenia, jego wrodzoną inklinację do czynienia zła. Krótko mówiąc: człowiek dąży do zaspokojenia własnego egoizmu, którego jest niewolnikiem (w. 16-17). I od tej tyranii uwalnia nie kto inny, ale właśnie Duch Święty, jednak nie czyni tego bez wyraźnej współpracy ze strony człowieka (w. 18).

                Paweł, co prawda delikatnie, ale bardzo stanowczo wyjaśnia Galatom zachowanie człowieka powodowane wyborami księcia ciała lub będące skutkiem działania Ducha Świętego. Wszystko to, co pochodzi   z ciała i zamyka dostęp do królestwa Bożego (w. 19-21) nazywa „uczynkami”, natomiast to, co jest wynikiem działania Ducha Świętego (w. 22-23), nazywa „owocem”. W ten sposób wyraźnie stwierdza, że ciało jest jałowe  i prowadzi do zatracenia człowieka. Natomiast Duch Święty, dzięki różnego rodzaju cnotom, przynosi owoc świętości, który dojrzewa w człowieku, scalając go wewnętrznie. Ten, kto w chrzcie zjednoczył się z paschalnym misterium Chrystusa, ten też ukrzyżował w Nim swoje ciało, aby żyć z Nim jak zmartwychwstały, będąc prowadzonym przez Jego Ducha (w. 24-25).

 

Przyjdź Duchu Święty!

Przyjdź w Twojej świeżej bryzie,

przyjdź i rozpal

w sercu Kościoła wiosenną miłość,

miłość pierwszej młodości,

pełną zachwytu i entuzjazmu,

miłość zdolną do pokonywania wszelkich przeszkód ludzkiego strachu,

gotową do przełamywania

wszystkich barier

krótkowzrocznej roztropności.

Obdarz Kościół

miłością do Boga i do ludzi,

zdolną do podniesienia żagli

i wypłynięcia na szerokie wody,

aby docierać do nieznanych brzegów, gdzie oczekuje się

na deszcze nowej pory.

 

Zstąp, Duchu Święty,

na Kościół,

a dotykając go świeżą bryzą,

uwolnij z jego serca powiew wolności.

Niech to da głos wszystkim narodom ziemi

i poprowadzi je

ku przyszłości prawdziwego pokoju i braterstwa.

 

G. Zevini – P. G. Cabra, Lectio divina na każdy dzień roku. Czas Wielkanocny,

Warszawa 2007, s. 590-591. 594