Na zawsze jesteś mój

Kiedy jeszcze nie było ziemi, wszystkie ptaki żyły w Krainie Miłości. Powiedzmy od razu dokładniej: wszystkie ptaki były w Krainie Miłości,

bo o prawdziwym życiu, do którego istoty należy świadomość, nie miały najmniejszego pojęcia.

                 Pewnego dnia Król owej krainy postanowił wzbudzić w ptakach życie. Długo patrzył na każdego, cieszył się rozmaitością kształtów i barw, wreszcie czule dotykał ich skrzydeł. Na skutek tego dotknięcia skrzydła się rozpościerały i w ptakach budziło się życie. Poczucie nieograniczonego szczęścia  wypełniało ich dusze. W Krainie Miłości było po prostu cudownie, każdy czuł się jak w domu, jak w najlepszej rodzinie. Król troszczył się nie tylko o odpowiedni pokarm, ale i o to, by każdy miał poczucie bycia u siebie, tak potrzebne dla zdrowego wzrostu i dla podjęcia ciężaru życia.

                 Pod bacznym okiem Króla ptaki próbowały pierwszych lotów. Umiejętne korzystanie ze skrzydeł nie jest takie proste, jak się wydaje. Ptaki uczyły się odpowiedniego do chwilowego wiatru ustawienia swego ciała, aby ten nie był ich przeciwnikiem, lecz sprzymierzeńcem. Ćwiczyły lądowanie, aby osiągnięcie zamierzonego celu nie było szczęśliwym przypadkiem, ale czymś oczywistym. Postępy w sztuce latania dawały im poczucie radości, bo przecież zostały stworzone i żyły po ty, by latać.

                 W dniu, w którym wszystkie ptaki doskonale opanowały sztukę latania, Król zwołał wielkie zgromadzenie:

  – Długo żyłyście w mojej krainie. Nauczyłem was sztuki latania i troszczenia się o pokarm. Teraz jesteście wolne! Możecie lecieć dokąd tylko chcecie! Wasza podróż będzie piękną, ale i niebezpieczną przygodą.

 – Jesteśmy tu szczęśliwe! Tutaj jest nasza Ojczyzna! Dlaczego musimy stąd odlecieć? – dały się słyszeć głosy z wielkiego zgromadzenia ptaków.

  – Do tej pory żyłyście w Krainie Miłości! Obdarzyłem Was wolnością po to, aby każdy z własnej woli mógł do niej wrócić, bo tutaj jest wasza prawdziwa Ojczyzna, wasz prawdziwy dom. W wasze serca włożyłem tęsknotę, aby nie ustało w was pragnienie za tą Krainą, by nikt nie zapomniał, gdzie naprawdę był u siebie. Opiewajcie waszymi pięknymi głosami to miejsce! Szczęśliwego lotu!

                 Król na pożegnanie dotykał jeszcze raz skrzydła każdego ptaka i każdemu coś jeszcze szeptał na drogę. Wreszcie zostało przy nim niewielkie stado.

 – Dla was mam szczególne zadanie! – głos Króla brzmiał tajemniczo. – Liczę na was, na waszą pomoc. Ci, którzy przed wami poderwali się do lotu, będą przeżywać w Krainie Wolności ciężkie chwile, bo nic nie jest tak trudne, jak życie w wolności. Nie są jeszcze tego świadomi. Nie mają żadnego doświadczenia wolności, dlatego ostrzeżenia czy wyjaśnienia nie mają dla nich dzisiaj żadnego znaczenia. Same muszą poznać cenę i smak wolności. Do tej pory znały tylko poczucie bezpieczeństwa płynące z mojej obecności. Od dzisiaj będą zdane na własne siły, po raz pierwszy poczują, czym jest samotność. Poznają kolorowe kwiaty i zielone drzewa. To ja dla nich je stworzyłem. Zimną źródlaną wodą będą gasić pragnienie, na szczytach drzew będą wyśpiewywać najpiękniejsze melodie. Poznają również chłód zimy, na ich upierzenie będą padać płatki śniegu, ciemne deszczowe chmury zakryją ich oczom światło słońca. Będą budować gniazda z błota, słomy i gałązek, aby mieć odrobinę ciepła, aby przeżyć.

Nie, nigdy ich nie zapomnę! Nie pozostawię ich samych sobie! Nie będzie ani jednej chwili, w której nie troszczyłbym się o nie.

Ale wiele z nich zapomni o mnie i o moich słowach wypowiedzianych na pożegnanie.

 Dlatego musicie do nich lecieć! Lećcie do tych, którzy drżą z zimna i nie wiedzą, po co mają skrzydła, ani jak z nich korzystać!

 Lećcie do tych, którzy pewni siebie, siedząc w usłanych gniazdach zapominają o swoim powołaniu.

 Lećcie wreszcie do tych, których opuszczają siły w locie, którym grozi upadek w przepaść!

 Pocieszajcie ich moimi słowami, wzmacniajcie ich dusze i ciała!

 – Królu, o czym mamy im opowiadać? – zapytały jednocześnie pozostałe ptaki.

 – Mówcie do każdego: „Król cię kocha!”.

Patrzcie na niego tak długo, aż uwierzy i pełen odwagi i nadziei znów poderwie się do lotu. Przed wami wielkie, odpowiedzialne zadanie. Od was zależy los tych, których kocham. Nazywam was orłami, daję wam silne skrzydła, one zaniosą was bezpiecznie aż po linie horyzontu. W waszych oczach będzie światło jaśniejsze od światła słońca. Nie będziecie budować gniazd na drzewach. Znajdziecie schronienie dla siebie w załamaniach niebotycznych skał. Ma to głębokie znaczenie: musicie wszystkim przypominać, że są w drodze. Musicie w nich budzić tęsknotę za Ojczyzną, z której wyszli i do której mają powrócić!

Słowa Króla do głębi poruszyły serca i umysły orłów. Uczucie zachwytu i dumy z powołania mieszało się z uczuciem strachu i odpowiedzialności przed postawionym zadaniem.

  – Królu, zadanie postawione przed nami jest wielkim wyróżnieniem. Każdy z nas będzie starał się sumiennie je wypełnić. Ale czy nie jesteśmy zbyt słabe? Wprawdzie dałeś nam potężne skrzydła i włożyłeś w nasze oczy Twoje światło, ale w naszych piersiach bije takie samo serce jak w piersiach tych ptaków, do których nas posyłasz, którym mamy pomagać. Każdy z nas odczuwa  już teraz strach przed samotnością, każdy z nas pragnie ciepła i poczucia bezpieczeństwa – przemawiał jeden z orłów.

  – Tak właśnie jest! Wasze serce niczym się nie różni od serca pozostałych ptaków. I to ma również swoje głębokie znaczenie. Gdybym wam dał inne serce, nie wypełniłybyście postawionego przed wami zadania. Opowiadałybyście pozostałym ptakom o wspaniałych rzeczach, ale one nie rozumiałyby waszej mowy. Dlatego i wy musicie zaznać uczucia strachu, musicie poznać, czym jest tęsknota i zwątpienie, wina i przebaczenie. Ten, kto nie współcierpi, nigdy nie zrozumie cierpienia drugiego. Dlatego wy, moje orły, będziecie więcej i bardziej cierpiały niż pozostałe ptaki, ponieważ będziecie bardziej świadome waszych słabości, bo w was będzie mieszkać większe niż w pozostałych pragnienie doskonałości. Możecie być słabe! Jest nawet konieczne, byście były świadome waszych słabości, gdyż tylko wtedy będziecie pokorne i będziecie darzyły mnie, a nie siebie, zaufaniem.

Wierzcie we mnie, a nic złego wam się nie stanie!

Po skończonym przemówieniu Król podchodził do każdego orła, patrzył mu przez chwilę w oczy i mówił:

  – Na zawsze jesteś mój! – i lekkim dotknięciem wysyłał go w świat.