Dzień 1 (24 listopada)

Droga pokory na tej ziemi — to wejście do królestwa Bożego.

Człowiek wiary pyta ciągle na nowo: „Jak wejść do królestwa Bożego, jak pójść do nieba?" lub: „Jak brać udział w życiu Boga i świętych? Jak stać się szczęśliwym? Jak być sobą, być wolnym, dojrzałym...? Jak żyć jednością...?". — Na te zasadnicze pytania naszego życia, tak ważne — i to nie tylko w młodości, nie tylko w momencie wyboru szkoły, zawodu, przyjaciół — można odpowiedzieć jednym słowem: pokora.

Może odpowiedź ta w pierwszym momencie bardziej komplikuje, niż wyjaśnia problem i wywołuje nowe pytania. Pokora jest przecież jedną z tych wartości, o których wielu ludzi mówi, nie wiedząc, o co właściwie chodzi. Pokora jest tak samo znana i nieznana jak miłość. Żeby wiedzieć, co to jest „miłość", trzeba kochać. Żeby poznać pokorę, trzeba stać się pokornym. Trzeba być nią, aby uniknąć krzywego patrzenia na nią i choroby ducha z nią związanej. Dlatego trzeba od początku zdecydować się na bliższy kontakt, na „chodzenie" z nią, na przyjaźń. Dopiero w tym zaangażowaniu oraz w tej bliskości odkryjemy prawdziwą istotę i piękno tej królewskiej cnoty. Razem z tą wartością, z tą „przyjaciółką" znajdziemy wejście do królestwa Bożego, do pokoju serca, do Chrystusa, do całego świata.

Trzeba ryzykować, trzeba otworzyć się, nie mając wiele doświadczenia. Przecież serce czuje, że tu właśnie jest prawdziwa droga do Boga, a zarazem do samego siebie. Trzeba pragnąć tego odkrycia, trzeba być gotowym na trudności w poszukiwaniu, na „płacenie" za to. Trzeba chcieć być pokornym i modlić się o laskę pokory, zanim dokładnie będzie się wiedzieć, o co naprawdę chodzi, ponieważ Jezus mówi: Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem (Mt 11, 29).

Czy naprawdę pragnę stać się człowiekiem pokornym?